Tussen ambitie en avondeten

Soms voelt het alsof ik twee bedrijven run: mijn werk en mijn gezin. Ontbijt, school, afspraken, deadlines, koken, bellen, luisteren, plannen. Alles in één adem en ergens tussendoor probeer ik mezelf niet kwijt te raken.

Als werkende moeder en ondernemer weet ik inmiddels dat ‘alle ballen hooghouden’ vooral een illusie is. Ze blijven heus niet allemaal in de lucht en soms iets laten vallen is precies wat nodig was. Vaak pakt dat beter uit dan ik dacht.

Lang dacht ik dat ik het allemaal moest zijn: de scherpe ondernemer, de betrokken moeder en de altijd beschikbare vriendin. Tot ik merkte dat er niets heroïsch is aan oververmoeid zijn. Dat het juist kracht vraagt om te erkennen dat het soms even niet gaat.

Ik ben daarom mijn tijd anders gaan indelen. Niet meer alles op gevoel, maar met bewust gekozen momenten. Ik blok tijd in mijn agenda. Niet alleen voor werk maar ook voor rust, familie en mezelf. Omdat ik merkte dat die tijd anders ongemerkt verdwijnt.

Soms betekent dat een meeting verzetten, omdat er een kind ziek is. Of dat ik midden op de dag naar school ga voor een afspraak met de mentor en daarna tot laat doorwerk.

Soms juist het omgekeerde: dat ik de avondmaaltijd oversla omdat een project mijn volle aandacht vraagt. Of dat ik op zondag toch even mijn laptop openklap om de week goed te starten. Het is voortdurend schuiven, bijstellen en herverdelen. Elke dag opnieuw.

Ik geloof niet meer in ‘alles combineren’. Ik geloof in bewust plannen. In eerlijk zijn over waar mijn tijd écht naartoe gaat. En soms betekent dat: hulp inschakelen of dingen uit handen geven, zodat er weer ruimte ontstaat voor wat echt belangrijk is.

Sinds ik mijn tijd bewuster indeel, is er meer rust. Ook als het druk blijft.