Schaarste; een relatief begrip?

Nu de vakanties voor de meesten van ons weer achter ons liggen (ik schrijf dit overigens vanaf een zonnig terras gelegen aan het oudste meer van Europa; het meer van Ohrid), maakt het bedrijfsleven zich op voor de eindspurt van Q4 2023. Wat dit gaat brengen is nog onduidelijk. Sterke bedrijven behalen na Corona weer mooie resultaten, maar er zijn helaas ook vele bedrijven die het nog steeds bijzonder lastig hebben. De combinatie van ‘Corona belastingschulden’, hoge energielasten en tekort aan arbeidskrachten, is te veel van het goede. Verwacht wordt dat de nodige bedrijven het uiteindelijk niet gaan redden. Qua survival of the fittest wellicht noodzakelijk, maar er kleven natuurlijk meerdere kanten aan. Mensen die op straat komen te staan en ondernemers die hun droom zien vervliegen. En de belastingbetaler die de Corona uitkeringen ziet verdampen.

In eerdere columns schreef ik over de grote uitdagingen waarvoor we in Nederland staan. Op het gebied van energietransitie, woningbouw, armoedebestrijding en werkgelegenheid. Dat is onmiskenbaar zo. Neem het tekort aan arbeidskrachten in vele (niet alleen technische) sectoren. Er is sprake van schaarste. Dat was rond 1970 in Nederland niet anders. Toen losten we dat op via arbeidsmigranten. Nu is het juist de tendens om de landsgrenzen meer gesloten te houden. Terwijl oplossingen voor handen zijn. Neem mijn vakantieland: Noord-Macedonië. Goed 2 uur vliegen vanaf Schiphol, ongeveer 2/3 zo groot als Nederland, 2 miljoen inwoners, met een Bruto Binnenlands Product dat slechts 10% van het Nederlandse BBP is, waar bijna 50% van alle jongeren werkeloos is én vele goed opgeleide jongeren naar het buitenland vertrekken. Hoezo schaarste? Met een iets globalere blik is er geen schaarste. Wel onwil.

Leen Wisker van OV IJmond